Στο περιγιάλι το κρυφό                                At the hidden shore
κι άσπρο σαν περιστέρι                               white like a dove
διψάσαμε το μεσημέρι                                we got withered midday
μα το νερό γλυφό                                         but the water was saline.

Πάνω στην άμμο την ξανθή                      On the light sand
γράψαμε τ όνομα της                                 we wrote her name
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης                   nicely the breeze blew
και σβήστηκε η γραφή                               and erased the writing.

Με τι καρδιά με τι πνοή                             With such heart with such breath
τι πόθους και τι πάθος                                such desires and such passions
πήραμε τη ζωή μας λάθος!                        we misled our life!
κι αλλάξαμε ζωή.                                         and changed our life.

(“Strophe” by G. Seferis, see https://www.theparisreview.org/interviews/4112/george-seferis-the-art-of-poetry-no-13-george-seferis)